Production support: Mo Hartmann, Halina Rahdjian, Ilvy Reisinger
Exhibition Open to view:
17.9. 14:00-20:00
Monday to Thursday 8:00-18:00
Friday 8:00-16:00
24.9. 14:00-18:00
CMT, 17.9., 14:30–17:00
Workshop (EN)
“On dealing with loss”
Embroidery workshop with Handarbetscafé Gällivare-Malmberget
(Karina Jarrett and Eeva Linder)
Karina Jarrett will report on the situation of the disappearing mining town Malmberget and
what this has to do with embroideries. Together, we will do some small embroideries while
sharing stories.
Registration at materialcommunities@wienwoche.org
Max. participants: 20
Translation into German is possible on request.
Exhibition Opening with Handarbetscafé Gällivare-Malmberget (Karina Jarrett and Eeva Linder) and welcome note by Geologische Bundesanstalt (Robert Supper, Holger Paulick, Thomas Hofmann) and Swedish Embassy
“On living in extractive areas” with Katarina Pirak Sikku and Miriam Vikman, moderated by Karin Reisinger
Katarina Pirak Sikku will introduce her artwork “I am the last one who saw the river alive”, which illustrates places lost as a result of the production of hydropower.
Miriam Vikman will talk about her project of creating a footpath between two clear-cut wooded areas as a way of taking back the remaining woods, in which only hoofs,paws and feet have trodden so far.
Both works deal with loss, material connections, indigeneity and the colonisation of Sweden's North, which we will discuss in the workshop.
Registration at materialcommunities@wienwoche.org
Max. participants: 20
Translation into German is possible on request.
16:00 - 17:00 “On material agencies” by Sara Lanner
The performance is part of the artist’s “mining cycle” and installs an exchange of micro-
performances, personal stories and items between audience and performer to reflect on the
necessity for, and dependence on, materials and resources.
Break with mineral tea
17:30 - 18:00 “On re-contacting” by Lisa Hinterreithner
Lisa Hinterreithner’s intimate encounters close the exhibition with acts of recontacting with
material. For this contribution, the artist works especially with clay.
Registration at materialcommunities@wienwoche.org
Max. participants: 20
Bu yazının laptopa yazılması, verilerin akmaya devam etmesi, evlerimizin ısınması, anıtlarımızın, evlerimizin ve sanayilerimizin inşaası (veya yıkılması) ve refahımızın artması için emek veren kimdir? Küresel madde ve enerji tedarik zincirleri ağı, neden olduğu sürekli vahşetlerle yüz yüze gelerek yeniden düzenlenmelidir. Ayrıntıları ve aynı zamanda küresel bağlantıları düşünen sergi, sömürünün karmaşık bağlantılarına daha yakından bakıyor.
İŞİ KİM YERİNE GETİRİYOR?
Bazıları için iş, özellikle ve paradoksal bir şekilde, çevreleri bu süreçte yok edilen işçiler için hayatta kalmanın tek yolu olan sömürücü emektir. Sömürü, kalıcı sömürge ilişkileri ve sürdürebilir hiyerarşiler inşa etmiştir. ‘Biz’ nasıl günümüzdeki ırkçılıkların, cinsiyetçiliklerin ve bunların zehirli anlatılarının arasında, insan-ötesi emeği düşünebiliriz? Suyun, kayaların, arıların, ağaçların ve kuşların faillikleri olmadan yapılacak hiçbir şey kalmaz. İnsanlar taşları taşır, ama taşlar ağırlık taşır. Hangi taşlar, kimin taşları, kim tarafından taşındı? Ve kimin ciğerlerine tükürükle karışmış bir toz tortusu olarak gelirler? Kuşlar, böcekler ve ağaçlar, ağaçlandırmayı, toprak kazılıp sömürüldükten sonra yaparlar. İnsan-ötesi topluluklar sömürülen topraklarda nasıl bir araya gelecek?
KİM TOPLULUĞA AİTTİR?
Maddeyi takip etmek, maddenin takipçilerini takip etmek ve onların dertleriyle bir süre kalmak, sömürülen alanların ortasında (ücretsiz) özen, sevgi ve muazzam radikal dayanıklılık çalışması gibi şaşırtıcı doğakültürlerine yol açabilir. Nakışlar, kayıp habitatı belgelerken ortak üretimleri, bir araya gelmeyi ve hüzün ve sevinç hikayelerinin değiş tokuşunu mümkün kılıyor. Resimler, evlerin özenle seçilmiş renklerini, daha fazla işletme ve yer açmak için yıkılmalarından önce koruyor. Radikal dayanıklılık ve hazzın tanıklıkları beklenmedik yerlerde, güvencesiz şifa emeğiyle birlikte ortaya çıkabilir.
Yıkılmış ve zarar görmüş dünyalarla ilgili bu sergi, daha fazla kullanılabilir malzeme çıkarmak için maddenin nasıl sömürüldüğüne, taşındığına, ezildiğine, doğrandığına ve kullanıldığına göz atıyor. Buradan uzakta yaşayanların yararı için sürekli biçim değiştiren insan-ötesi taş işçiliği topluluklarının karmaşık ekolojilerine yanıt vermenin yollarını düşünmek ve paylaşmak için bir alan açmaktadır.
Sergi, Viyana Güzel Sanatlar Akademisi’nden Karin Reisinger’in, “İki maden dağı: Feminist Ekolojilerin mekansal pratikleri” adlı araştırma projesine tekabül ediyor.
